Ομιλία για την παρουσίαση του Πρότζεκτ
Απόψε βρισκόμαστε ανάμεσά σας πλημμυρισμένοι από έναν χείμαρρο συναισθημάτων. Από τη μια, χαρά, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας στιγμιότυπα από όσα μαζί με τον εκπαιδευτή μας ανακαλύψαμε στον θαυμαστό κόσμο της τέχνης και από την άλλη, συναισθήματα λύπης, καθώς ένα όμορφο ταξίδι στον εκπληκτικό κόσμο της ποίησης, της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου έφτασε στο τέλος του. Για φέτος τουλάχιστον….
Στην αποψινή μας παρουσίαση θα σας αφηγηθούμε τις εργασίες και τις δραστηριότητες μας κατά τη διάρκεια των μαθημάτων μας.
Ξεκινήσαμε λοιπόν αυτό το ταξίδι στο μαγικό κόσμο των αναλύσεων και καταφέραμε μέσα σε (15) τρίωρες συναντήσεις να αναλύσουμε μια κινηματογραφική ταινία: «Οι δώδεκα ορφανοί», το ποίημα «Γραμμή ανόδου», και δύο τραγούδια τα οποία θα έχετε την ευκαιρία στη συνέχεια να ακούσετε από την υπέροχη χορωδία μας: «Οδός Ονείρων» και «Η Μάγια» και έπειτα να συνθέσουμε όλα αυτά σ’ ένα πηγαίο σενάριο μέσω της δημιουργικής γραφής.
Στις πρώτες μας συναντήσεις μας είχαμε την ευκαιρία να αφιερώσουμε χρόνο ώστε να γνωριστούμε μεταξύ μας, να δημιουργήσουμε και να υπογράψουμε το εκπαιδευτικό μας συμβόλαιο, να μιλήσουμε για τα ενδιαφέροντά μας και να χωριστούμε σε μικρότερες ομάδες, μέσα στις οποίες αναπτύχθηκαν η συνεργασία, η αμοιβαιότητα, οι φιλικές σχέσεις. Εκείνες οι αρχές δηλαδή, οι οποίες μας βοήθησαν να δεθούμε μεταξύ μας ακόμα περισσότερο, ώστε να καταφέρουμε να δομήσουμε την εκπαιδευτική μας ομάδα και να πορευτούμε στη συνέχεια.
Ταινία: Οι Δώδεκα Ορφανοί
Ξεκινήσαμε την πρώτη μας ανάλυση αφού είδαμε την ταινία «Οι Δώδεκα Ορφανοί». Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή δώδεκα νέων παιδιών (ορφανών) τα οποία έχουν παρατήσει οι γονείς τους σε ορφανοτροφείο. Εκεί γινόμαστε θεατές στον τρόπο με τον οποίο διαπαιδαγωγούνται, της σκληρής καθημερινότητάς τους, αλλά και των σχέσεων που αναπτύσσουν μεταξύ τους και με τον προπονητή τους, ο οποίος έρχεται μόλις πρόσφατα να αναλάβει τη δημιουργία μιας baseball ομάδας που θα αποτελέσει και την αφορμή για τις μεγάλες αλλαγές που θα συμβούν και στα παιδιά, αλλά και στη ζωή που μέχρι πρότινος είχαν.
Η ανάλυσή μας επικεντρώθηκε σε τρείς θεματικές ενότητες: Στον προπονητή, σ’ ένα βασικό ήρωα από τα παιδιά, τον Χάρντι και στην ομάδα. Ο προπονητής, προσεγγίζει τους μαθητές με συγκινητική τρυφερότητα και σε κάθε περίπτωση τους παρακινεί ούτως ώστε να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους. Αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που προκύπτουν με πραγματικό ενδιαφέρον προς τους μαθητές του και καταφέρνει πολύ γρήγορα να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους με αγάπη και σεβασμό. Τους δείχνει το δρόμο για να δημιουργήσουν και τους αφήνει να αναλάβουν μόνοι τους πρωτοβουλίες και να πάρουν αποφάσεις. Έψαχνε συνέχεια τρόπους να τους εκπαιδεύσει και οι απαντήσεις ερχόντουσαν από φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, τα οποία όμως μέσω της ανάλυσης συνδέσαμε στο γεγονός ότι ο Δάσκαλος και γενικά όποιος ψάχνει να βρει λύσεις, οι απαντήσεις θα του δοθούν αρκεί να είναι έτοιμος να τις αντιληφθεί. Εστιάζει όλοι του την προσοχή σε αυτό και βρίσκει τι χρειάζεται κάθε φορά να γίνει.
Τα παιδιά από την άλλη εισπράττουν το δόσιμό του και αρχίζουν να αλλάζουν στάση, επικοινωνούν περισσότερο μεταξύ τους, δένουν σαν ομάδα, ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλον, σταματούν να υποτιμούν τους εαυτούς και αναπτύσσουν όλο τους το δυναμικό. Ο βασικός ήρωας από τα ορφανά, ο πιο ατίθασος φαινομενικά και απομονωμένος ως χαρακτήρας, ο Χάρντι, αντιλαμβάνεται και εκείνος την αγαπητική στάση του εκπαιδευτή του, «φεύγει» από τον εαυτό του και ξεκινά να δίνεται ολοκληρωτικά στους συμπαίκτες του, να προστατεύει τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και να γίνεται με το παράδειγμά του σωσίβιο για του άλλους.
Όταν λοιπόν η εκπαίδευση επιτελείται με αγάπη και πίστη απέναντι στον άνθρωπο, εκείνοι είναι ικανοί να ξεδιπλώσουν τον εαυτό τους και το ταλέντο που κρύβουν μέσα τους, ώστε να οδηγηθούν σε εκπληκτικά αποτελέσματα, που μπορεί και ίδιοι ακόμα να μην είχαν φανταστεί ότι μπορούν να επιτύχουν.
Ποίημα: Γραμμή ανόδου
Στη συνέχεια αναλύσαμε το ποίημα της Βασιλικής Εργαζάκη «Γραμμή Ανόδου». Το ποίημα αυτό γράφτηκε με αφορμή το θανατηφόρο ατύχημα στα Τέμπη πριν λίγους μήνες. Με την ομάδα συζητήσαμε ότι η μαγεία σ’ ένα ποίημα, είναι η διαφορετική ερμηνεία που μπορεί ο κάθε αναγνώστης να δώσει. Έτσι και στη δική μας περίπτωση προσεγγίσαμε με ένα τρόπο, ο οποίος σε μια άλλη συγκυρία θα μπορούσε να είναι διαφορετικός.
Σας διαβάζουμε το ποίημα:
Το ατύχημα συνέβη την Άνοιξη, μια εποχή που ενώ η φύση ανθίζει και φεύγουμε από το βαρύ χειμώνα, για κάποιους συνανθρώπους μας, κυρίως νέους σε ηλικία τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Η ανάλυση μας με αφορμή αυτό το βαρύ ατύχημα, βρίσκει τις αναφορές της σε κάθε άνθρωπο, φεύγει από τα στενά όρια της περιγραφής μιας συγκεκριμένης κατάστασης και γενικεύει. Τα σπασμένα φτερά, δηλαδή εκείνα τα όνειρα που δεν ευοδώνονται, οι κύκλοι της ζωής που μένουν ανοιχτοί και δεν ολοκληρώνουν τη διαδρομή τους, γίνονται βάρος στους ανθρώπους.
Ο Ποιητής ακόμα και στα αδιέξοδα της ζωής προβάλει τη λύση, τη λύτρωση και παρακινεί τον άνθρωπο να δει τη φλεγόμενη ύπαρξη. Ο κάθε άνθρωπος είναι πύρινος, πνευματικός, Θείος θα λέγαμε, δηλαδή καίγεται να βρει λύσεις, όπως στην ταινία που σας είπαμε πριν, ο Δάσκαλος έψαχνε να βοηθήσει τους μαθητές του. Οι λύσεις υπάρχουν και όπως θα ακούσουμε σε λίγο στο τραγούδι της Πούλιας, δίνονται, αλλά πολλές φορές δεν είμαστε έτοιμοι να τις ακούσουμε ή δε θέλουμε.
Οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να φεύγουν από τα αδιέξοδα, να βρίσκουν ελπίδα. Αγρυπνούν να ξαναφέρουν την Άνοιξη, ακόμα και μετά από κάτι τραγικό και δυσβάσταχτο υπάρχει η αισιοδοξία, η άνοδος, το παράθυρο είναι ανοιχτό. Και μας διαβεβαιώνει ο Ποιητής ότι μπορούμε να υπερβούμε μέσα από την αγάπη, από την ανοιχτοσύνη. Να είμαστε αληθινοί, να δίνουμε αληθινά και αφειδώλευτα. Έτσι μας προτρέπει στην Οδό Ονείρων που ακολουθεί, ο Μάνος Χατζιδάκις.
Οδός Ονείρων
Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά.
Μα κυρά μου εσύ, σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια που όλο πέφτουν σαν βροχή.
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ’ την αρχή.
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή.
Το τραγούδι πραγματεύεται την αγάπη και πιο συγκεκριμένα την ανάγκη για αγάπη που αισθάνεται κάθε άνθρωπος. Η συζήτηση γύρω από τη συγκεκριμένη ανάλυση μας οδήγησε σε δύο διαφορετικές, αντικρουόμενες και κυρίαρχες τοποθετήσεις της ομάδας: Η αγάπη πρέπει να δίνεται σε όλους τους ανθρώπους απλόχερα, ωστόσο πρέπει να επιστρέφεται ως μια μορφή αντιδώρου και στον άλλον και η άλλη άποψη ότι η αγάπη δίδεται χωρίς ανταλλάγματα και επιστροφές, σαν μια φυσική ανθρώπινη ενέργεια προς τον συνάνθρωπο. Και στις δύο περιπτώσεις τα κριτήρια ήταν μεν ανθρωπιστικά, η διαφοροποίηση όμως στα μέλη της ομάδας μοίρασε τους συμμετέχοντες στις παραπάνω δύο κατηγορίες.
Η ανάγκη για περαιτέρω εμβάθυνση υπήρξε επιβεβλημένη. Οπότε και δόθηκαν ακόμα περισσότερα παραδείγματα μέσα από θρησκευτικά, κοινωνικά και άλλα πεδία της ζωής, τα οποία ισορρόπησαν τις δυο υποομάδες και διαφοροποίησαν την αρχική στάση σε μεγάλο βαθμό. Η γονεϊκή αγάπη που δεν ζητά ανταλλάγματα, απλά δίνεται απλόχερα και αδιάλειπτα από τη στιγμή τη σύλληψης του παιδιού μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η αγάπη του Χριστού προς τους ανθρώπους που καθίσταται πρόδηλη για παράδειγμα μέσω των θαυμάτων του. Βοηθά τυφλούς να δουν, άλλους να περπατήσουν, τα παιδιά να τον πλησιάσουν ως δείγμα της αγνότητάς τους και στα οποία ζητά να μοιάσουμε. Αυτή η αγάπη του είναι ανυπόκριτη, άμεση και αδιαπραγμάτευτη. Σε αυτή καλεί τους ανθρώπους να φτάσουν και να ζήσουν. Η αγάπη χωρίς όρους και όρια.
Αναφορικά με την αγάπη στο αντρόγυνο από την άλλη, τονίσαμε στην ανάλυση πως ομοιάζει με εκείνη που δίνει απλόχερα ο ένας στον άλλο χωρίς να περιμένει αποζημίωση για κάτι ή σε άλλη περίπτωση, η αγαπητική στάση του εκπαιδευτή προς τους εκπαιδευόμενους, οποίος χωρίς να ζητάει δίνει ανιδιοτελώς την αγάπη του, την κατανόησή του, παραμένοντας σταθερός στη θέση για την παροχή εκπαιδευτικού έργου, χωρίς να περιμένει οπωσδήποτε να λάβει αναγνώριση και επιστροφή στη στάση του αυτή.
Η ωριμότητα με την οποία προχώρησε η ανάλυση, μας οδήγησε στο γεγονός ότι η αγάπη μπορεί να κινείται στη σφαίρα του συναισθήματος ως ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό, ωστόσο, η βαθιά και ουσιαστική αγάπη είναι κάτι παραπάνω από αυτό, ξεπερνάει την υποχρέωση, το δούναι και λαβείν ή το συμφέρον. Αυτή η αγάπη που οδηγεί στην ενσυναισθητική κατανόηση και την αποδοχή του άλλου, η ένωση και η ικανότητα να μπαίνει κανείς στη θέση του άλλου, όπως ακριβώς συνέβη με την ομάδα των 12 ορφανών που σας περιγράψαμε νωρίτερα. Οι άνθρωποι από μονάδες έγιναν ομάδα στην πράξη και το απέδειξαν σπάζοντας τους φραγμούς.
Η αγάπη βοηθάει να μάθουμε και να κατανοήσουμε τον άλλον άνθρωπο και σε διεύρυνση την ανθρωπότητα, καθώς ανθρωπολογικά δε διαφέρουμε μεταξύ μας ή δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να χωρίσει τους ανθρώπους και να τους κατηγοριοποιήσει. Οι άνθρωποι πίσω από τα προσωπεία, τα φίλτρα και τα κοινωνικά στερεότυπα είναι ίδιοι. Ωστόσο υποδύονται ρόλους όπως οι ηθοποιοί, οι καλοί εκ των οποίων «φορούν» για μια συγκυρία ένα ρόλο χωρίς να ταυτίζονται με αυτόν έως ότου τον ολοκληρώσουν. Σε μια ασυνείδητη κατάσταση και οι άνθρωποι το ίδιο κάνουν, αλλά ταυτίζονται τόσο πολύ μ’ ένα ρόλο που έχουν επιλέξει να παίξουν στη ζωή, που κάποια στιγμή ξεχνούν ποιοι πραγματικά είναι, ξεχνούν το αληθινό τους πρόσωπο και οδηγούνται σε αδιέξοδα, θλίψεις, στεναχώριες η ακόμα χειρότερα σε κατάθλιψη ή και εξαρτήσεις για να μπορέσουν να ισορροπήσουν εσφαλμένα.
Η αγάπη που σε βγάζει από το Εγώ και σε οδηγεί στο Εμείς, στην Ομάδα, στη συνειδητή κατάσταση που δε ζητάει ή δε παίρνει, σε μια ουσιαστική βίωση της αγάπης. Επειδή όμως ακόμα οι άνθρωποι δε το έχουν κατακτήσει απόλυτα, εργάζονται κατ’ επιλογήν τους σε αυτό όπως η ενηλικιότητα πρέπει να βιώνεται ως μια συνειδητή κατάσταση που κανείς αναλαμβάνει τον εαυτό του και τον εκφράζει, ακριβώς όπως επιλέξαμε να κάνουμε και εμείς εδώ στο σχολείο.
Η Πούλια
Η Πούλια που ‘χει εφτά παιδιά μέσ’ απ’ τους ουρανούς περνά.
Κάποτε λίγο σταματά στο φτωχικό μου και κοιτά.
Γεια σας τι κάνετε; Καλά; Καλά. Πως είναι τα παιδιά;
Τι να σας πω εκεί ψηλά τα τρώει τ’ αγιάζι κι η ερημιά.
Γι’ αυτό πικραίνεσαι κυρά, δε μου τα φέρνεις εδώ να;
Ευχαριστώ μα `ναι πολλά θα σου τη φάνε τη σοδειά.
Δώσε μου καν την πιο μικρή τη Μάγια την αστραφτερή.
Πάρ’ την κι έχε λοιπόν στο νου πως θα ‘σαι ο άντρας τ’ ουρανού.
Είπε, και πριν βγάλω μιλιά μου την καρφώνει στα μαλλιά
Λάμπουνε γύρω τα βουνά, τα χέρια μου βγάνουν φωτιά.
Κι η Πούλια που ‘χει εφτά παιδιά φεύγει και μ’ αποχαιρετά.
Μια ανώτερη ύπαρξη που κινείται στους ουρανούς, μια υπερβατική ιδέα, ένα ανώτερο πνευματικό ων, το οποίο σταματά στο φτωχικό του ανθρώπου και του μιλά. Πολύ σημαντικό γεγονός ότι ο Άνθρωπος το βλέπει και συνδιαλέγεται μαζί του. Ο Άνθρωπος που μιλάει με την Οντότητα. Καταλαβαίνει ότι έχει ανάγκη τα δώρα που συμβολικά θα μπορούσαν να είναι οι πανανθρώπινες αξίες όπως η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η Δημοκρατία και τις ζητάει. Η Πούλια δεν αρνείται στον άνθρωπο τα αγαθά της, επειδή όμως γνωρίζει ότι δεν μπορεί να τα αντέξει όλα, δηλαδή να τα αξιοποιήσει όχι μόνο προς όφελός του, αλλά προς όφελος όλων των ανθρώπων, αποφασίζει να του δώσει την πιο μικρή, την Μάγια την αστραφτερή.
Από τη μια ο άνθρωπος, αντιλαμβάνεται τις μεγάλες αξίες και ζητάει να του δοθούν, από την άλλη όμως θα του φάνε τη σοδειά, καθώς θα τις περιορίσει τόσο πολύ στα μέτρα του, που αντί για δόσιμο, θα τις κάνει κλείσιμο, περιορισμό, εγωισμό, πόλεμο. Θα του τη φάνε τη σοδειά επιμένει ο ποιητής αν δεν την καλλιεργήσει, αν δηλαδή ο άνθρωπος δεν ωριμάσει εσωτερικά για να είναι σε θέση να δεχτεί όλα τα δώρα, όλα τα παιδιά της Πούλιας.
Είναι ελεύθεροι πραγματικά οι άνθρωποι; Βιώνουν την ελευθερία; Ζουν σ’ έναν φαινομενικά ελεύθερο κόσμο, αλλά παραμένουν ανελεύθεροι στις δεσμεύσεις τους και κλεισμένοι στον εαυτό τους, γι’ αυτό μπορούν να αντέξουν μόνο τη Μάγια. Η Πούλια την καρφώνει με δύναμη στα μαλλιά του, δηλαδή εκεί που βρίσκονται οι σκέψεις, οι ιδέες το μυαλό, για να ξυπνήσει ο άνθρωπος. Η Μάγια είναι αστραφτερή καίει και στο πέρασμα της καίει τον άνθρωπο, ο οποίος είναι φλεγόμενη ύπαρξη που μάθαμε στη Γραμμή Ανόδου, δηλαδή έχει τη δυνατότητα να ξεπερνάει τα αδιέξοδα και τα προβλήματα. Να είναι φωτεινός, λαμπερός και να παίρνει από αυτή τη φωτεινότητα της Μάγιας.
Και θα είναι πάντοτε εκεί η Πούλια, όποτε τη ζητάει ο άνθρωπος να του δίνει χωρίς να του το αρνείται. Ο άνθρωπος ζητάει κάτι πιο ισορροπημένο, το οποίο είναι σε απόλυτη αρμονία και ισορροπία όπως τα παιδιά της Πούλιας, ψάχνει την ισορροπία, την επιζητά. Ναι αλλά ποιος του τη στερεί και δεν αξιοποιεί όλα αυτά τα δώρα; Μα ο ίδιος φυσικά. Εμείς οι άνθρωποι, οι οποίοι πολλές φορές θέλουμε να μαζεύουμε μόνο για μας, χωρίς να μοιραζόμαστε τίποτα. Ας αναρωτηθούμε εν κατακλείδι για λίγο με κλειστά τα μάτια, Ενδιαφερόμαστε πραγματικά για όλους τους ανθρώπους; Είναι η ανθρωπότητα η οικογένειά μας όπως η Πούλια έχει τους ανθρώπους οικογένειά της;
Δημιουργική Γραφή
Το δεύτερο μέρος του πρότζεκτ μας, ήταν αφιερωμένο στη δημιουργική γραφή. Ξεκινήσαμε δειλά τη συζήτηση σε θέματα συγγραφής και προτείναμε ιδέες και θέματα τα οποία θα θέλαμε να προσεγγίσουμε. Μια πολύ όμορφη και πρωτόγνωρη εμπειρία για τους περισσότερους από εμάς, η οποία γεννήθηκε και ταξίδεψε μέσα από την ομαδική εργασία, αξιοποιώντας όλη τη θεματολογία την οποία αντλήσαμε από τις αναλύσεις της τέχνης.
Μέσα από την εργασία αυτή προέκυψε μια διηγηματική ιστορία. Ένα διήγημα μυθοπλαστικό. Θα θέλατε να σας το αφηγηθούμε;
Ένας άνθρωπος κοιμάται. Ξυπνάει και αντικρίζει μπροστά του την Πούλια. Μια πανέμορφη λυγερή κοπέλα ντυμένη στα χρώματα της ελπίδας και της δύναμης. Εκείνη του χαμογελά και του λέει:
Επειδή σε συμπαθώ θα σου κάνω τέσσερα δώρα: Τον Δάσκαλο, τη φλεγόμενη ύπαρξη, την αγάπη και την ομάδα. Σου τα δίνω με όλη μου την αγάπη.
Ο άνθρωπος έμεινε εκστατικός να σκέφτεται και να την κοιτάζει αμήχανα. Τι είναι όλα αυτά; Τι να τα κάνω; Ένας φόβος τον πλημύρισε καθώς δεν ήξερε τι να κάνει και ταυτόχρονα, μια χαρά, για τις ευεργεσίες που δέχτηκε. Η Πούλια του λέει: Βρες εσύ τον τρόπο να τα αξιοποιήσεις. Πολύ γρήγορα τον κύκλωσαν οι σκέψεις. Τι είναι αγάπη; Είναι συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής αφοσίωσης. Είναι βάλσαμο και έχεις πολλές ευεργετικές ιδιότητες, επουλώνει τις πληγές, λειαίνει τη σκληρότητα της ζωής, είναι δέσμευση, κίνητρο και έχει τόση μα τόση δύναμη.
Ένας βαθύς αναστεναγμός τον ταρακούνησε σύγκορμο. Ο Δάσκαλος, Ποιος είναι; Γιατί μου το έδωσε, τον έχω ανάγκη; Γρήγορες σκέψεις έτρεχαν στο νου του. Μα έχει δίκιο η Πούλια. Είναι ο δέκτης, εκείνος που αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τους μαθητές του, που τους δείχνει ο δρόμο και ωριμάζει τις συνθήκες για να μάθουν όλοι με τον τρόπο τους. Είναι ο καταλύτης, εκείνος που κρατάει την πόρτα της γνώσης ανοιχτή για να περάσουν όλοι. Έχει τη διάθεση να εμφυσήσει σε όλους την αγάπη να ψάχνουν για να μάθουν.
Καλά όλα αυτά αλλά η φλεγόμενη ύπαρξη, ποια είναι; Κόμπιασε για λίγα δευτερόλεπτα και μια ξαφνική πύρινη αναλαμπή τον κύκλωσε. Μα εγώ φυσικά είμαι πύρινος, είναι η δύναμη του κάθε ανθρώπου που κρύβει μέσα του. Το εσωτερικό πυρ που φέρνει την ελπίδα της επίτευξης κάθε στόχου, της αναγέννησης μέσα από τις στάχτες, η Γραμμή Ανόδου που ψάχνουμε όλοι μας.
Μου φαίνεται ότι τα δώρα αυτά κρύβουν ευθύνη, μονολόγησε γρήγορα ο Άνθρωπος. Η Πούλια όμως σε μένα τα έδωσε, συνέχισε να σκέφτεται. Βλέπω την Πούλια να με κοιτάει όλο νόημα. Μα αυτό είναι το βρήκα, φώναξε δυνατά. Θα τα μοιραστώ με τους φίλους, τους γνωστούς μου. Και μόλις τελείωσε την πρότασή του, σκέφτηκε το τέταρτο δώρο της. Η ομάδα. Μα βέβαια Τώρα κατάλαβα. Η Πούλια, χαμογέλασε όλο νόημα και σίγουρη γι’ αυτόν εξαφανίστηκε σαν νεραΐδα. Είχε ολοκληρώσει το έργο της. Δεν είμαι μόνος μου σε αυτό το ταξίδι, έχω συνοδοιπόρους, είμαστε πολύ στο ταξίδι αυτό, μια ομάδα ανθρώπων που μοιράζονται κοινούς στόχους, αξίες και ρόλους. Γι’ αυτό μου την έδωσε, να μάθω να μοιράζομαι, να γίνομαι υπεύθυνος όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τους άλλους.
Ένα μεγάλο ταξίδι είναι η ζωή και δεν είμαι μόνος σε αυτό, έχω όλους τους ανθρώπους, έχω όλους εσάς, μπορώ να αγαπώ πραγματικά, να καίγομαι με το ανύσταχτο ενδιαφέρον μου για όλους και να μαθαίνω να δεσμεύομαι κάθε στιγμή που περνάει, να πέφτω να σηκώνομαι, να συνεχίζω.
Σας ευχαριστούμε πολύ.
Κύριε Διευθυντά του Σ.Δ.Ε. Αγίων Αναργύρων, αγαπητοί μας εκπαιδευτές, αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί απόφοιτοι, κυρίες και κύριοι,
Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε μέσα από τη καρδιά μας για την αποψινή σας παρουσία στη λαμπρή εκδήλωση των παρουσιάσεων των σχεδίων δράσης καθώς και της τελετής αποφοίτησης και να σας ευχηθούμε καλό καλοκαίρι!!!!
Υπεύθυνος καθηγητής: Κουμεντάκης Λάζαρος.